ရွဥ္႔ကေလးေတြရဲ႕သတၱိ …

ရွဥ္႔ကေလးေတြရဲ႕သတၱိ …

… လြန္ခဲ့ေသာ (၁၅)ႏွစ္ခန္႔က ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္စာေရးဆရာ ေပါက္စဘ၀။ ၀င္ေငြ မေသခ်ာေသးသည့္အခ်ိန္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ လက္ရွိဘ၀ျပႆနာကို အေလးအနက္ စဥ္းစား အေျဖရွာေတာ့မည္ ရည္ရြယ္ကာ တိတ္ဆိတ္သည့္ ပန္းၿခံတစ္ခုထဲ ကၽြန္ေတာ္၀င္လာခဲ့သည္။
…အမ်ဳိးသမီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းထားခဲ့တာ ေလးႏွစ္ရွိ္သြားၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လက္ထပ္ဖို႔ မစဥ္းစားႏိုင္ေသး။ ေနာက္ႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ့၀င္ေငြ

ဘယ္ေလာက္ရွိမည္ဆိုတာ ခန္႔မွန္းမရႏိုင္ေသး။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ သိပ္ေတာင့္တတာ တစ္ခုရွိသည္။ ပါရီ၊ ေရာမ၊ ဗီယင္နာ၊ လန္ဒန္ စသျဖင့္ ဥေရာပ အႏွံ႔အျပားမွာ လွည့္လည္ ေနထိုင္ရင္း စာေရးခ်င္ေသာဆႏၵ။
…သို႔ေသာ္ မၾကာမၾကာ ေငြအသင့္အတင့္ရဖို႔ပင္ မေသခ်ာေသးေသာ ယခုခ်ိန္ခါ၌ ကိုယ့္အတြက္ လံုၿခံဳမွဳရွိသည့္ ကိုယ္သိကၽြမ္းၿပီးသား ပတ္၀န္းက်င္ကို စြန္႔ခြာကာ မိုင္ ၃၀၀၀ ေက်ာ္ အေ၀းရွိ ဥေရာပသို႔ သြားေရာက္ရန္မွာ မစဥ္းစား ေကာင္းေသာအရာတစ္ခုျဖစ္ေနသည္။

…အဲသည္အခိုက္အတန္႔မွာပင္ ပန္းၿခံထဲရွိ သစ္ပင္ျမင့္ႀကီး တစ္ခုထက္မွ ရွဥ့္ကေလးတစ္ေကာင္ ေနာက္သစ္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ေပၚ လွမ္းခုန္ကူးတာ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ရသည္။ သူရည္ရြယ္ပံုရသည့္ ဒုတိယသစ္ပင္ႀကီးမွ သစ္ကိုင္းက သူႏွင့္ အေတာ္ပင္ အလွမ္းေ၀းသည္။ ျမင့္လည္း အျမင့္ႀကီး။ သူလုပ္ပံုက စြန္႔စားတာႏွင့္မတူ၊ သတ္ေသဖို႔ ႀကံစည္ေနသလားပင္ ေအာက္ေမ့ရသည္။ တကယ္လည္း သူခုန္သည့္ အကိုင္းႀကီးဆီသို႔ မေရာက္ပါ။ ေလထဲ ျပဳတ္က်လာသည္။ သို႔ေသာ္ ေအာက္ဖက္ အေတာ္နိမ့္သည့္ သစ္ကိုင္းတစ္ခုမွာ ေဘးမသီရန္မခ သြားခ်ိတ္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွ မမွဳသလို ဟန္မ်ဳိးႏွင့္ သူနဂိုရည္မွန္းရာ သစ္ကိုင္းႀကီးဆီိသို႔ ေျပးတက္သြားသည္။ အေတာ္ဟုတ္သည့္ေကာင္…။
…ခံုတန္းလ်ားေပၚထုိင္ေနသည့္ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ကလည္း သေဘာက်စြာ မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
“ အံ့ၾသစရာကြ၊ ဒီေကာင္ေတြ ခုန္တာ ကိုယ္အႀကိမ္ေပါင္း ရာခ်ီၿပီး ျမင္ဖူးတယ္၊ အထူးသျဖင့္ ေအာက္မွာ ေခြးေတြ ၀ိုင္းေနလို႔ ေျမႀကီးေပၚ ဆင္းမလာႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ ခုန္တယ္၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ လြဲသြားတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ႀကိဳးစားရင္း နာသြားတာ၊ ဒုကၡေရာက္သြားတာ တစ္ခါမွ မေတြ႔ရဘူးကြ…” အဘိုးႀကီးက ေက်နပ္အားရဟန္ျဖင့္ ရယ္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ “ ေအးေလ၊ သစ္ပင္တစ္ပင္တည္းေပၚမွာခ်ည္း တစ္သက္လံုး အခ်ိန္မျဖဳန္းခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီလိုပဲ စြန္႔စားၾကရမွာပဲ ” ဟု ဆိုေလသည္။
…သည္စကားၾကားၿပီး ကၽြန္ေတာ့ေခါင္းထဲ အေတြးတစ္ခု ၀င္သြားသည္။
“ရွဥ္႔တစ္ေကာင္ေတာင္ ရွိတဲ့အခြင့္အေရးကို ရယူဖို႔ႀကိဳးစားတယ္၊ ငါကရွဥ့္ေလာက္ သတၱိမရွိဘူးလား”
…ကၽြန္ေတာ္ ၾကာၾကာမဆိုင္းပါ။ ႏွစ္ပတ္အတြင္းမွာပင္ အမ်ဳိးသမီးႏွင့္ လက္ထပ္လိုက္သည္။ ထိုေနာက္ သေဘၤာခရီး အတြက္ စရိတ္စက ရေအာင္ ႀကံဖန္စုေဆာင္းၿပီး အတၱလန္တိတ္ကို ျဖတ္ကူးလာခဲ့သည္။ ဥေရာပမွာ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ဆတိုး ႀကိဳးစားသည္။ စာေတြ ႏွစ္ဆေလာက္ ျမန္ေအာင္ေရးသည္။ ထိုေနာက္တြင္ကား ကို္ယ္တိုင္ အံ့အားသင့္ရ ေလာက္ေအာင္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ လ်င္ျမန္စြာ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ “ ေလးစားေလာက္ေသာ ၀င္ေငြ ” ရွိသူ အသိုင္းအ၀ိုင္းသို႔ မ်ားမၾကာမီ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ရွိသြားခဲ့သည္။
…သံုးႏွစ္ခန္႔အၾကာ နယူးေယာက္သို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္ေရာက္လာၾကသည့္အခါ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္အား ႏိုင္ငံရပ္ျခားတြင္ ေနထိုင္၍ စာေရးသားခဲ့သည့္ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားအေၾကာင္း ေဟာေျပာရန္ ကမ္းလွမ္းလာပါသည္။ ေဟာေျပာခ ေကာင္းေကာင္းရေစမည္ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း အာမခံပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းခါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ပရိသတ္ေရွ႕တြင္ တစ္ခါမွ် ေဟာေျပာဖူးသူမဟုတ္။ စင္ေပၚတက္ၿပီး ပရိသတ္ကို ရင္ဆိုင္မိရံုျဖင့္ ေမ့လဲသြားႏိုင္သည္ဟု အေၾကာင္းျပၿပီး ျငင္းသည္။
…သည္အခ်ိန္ ဇနီးသည္က စကားတစ္ခြန္း ၀င္ေျပာသည္။ “ တစ္ခါတုန္းက ရွဥ့္ကေလး တစ္ေကာင္ရွိတယ္၊…မွတ္မိလား” ဟူ၍။

…သူက ခုန္ဖို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေပၚလာသည့္ အခြင့္အေရးကို အရယူဖို႔။ မွန္သည္။ ႀကိဳးစားၾကည့္သျဖင့္ အနာတရ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္မွ မဟုတ္ဘဲ။ အဲသည္ေနရာတြင္ပဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္ျပင္ခဲ့သည္။ ေနာက္လ အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ပြဲေပါင္း (၂၀) ေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ေဟာေျပာခဲ့ရသည္။ ဘာအနာအဆာ ထိခိုက္ဒဏ္ရာမွ် မရခဲ့။ ေပ်ာ္ပင္ ေပ်ာ္ခဲ့ေသးသည္။
…သည့္ေနာက္မွာေတာ့ လုပ္ငန္းသစ္တစ္ခုကုိ စြန္႔စားၿပီး လုပ္မလား၊ ေနရာတြင္ပဲ ကုတ္တြယ္ေနမလား စဥ္းစားရသည့္ အခါတိုင္း တစ္ခါတုန္းက ရွဥ့္ကေလးတစ္ေကာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ေျပးသတိရသည္။ တစ္ဆက္တည္းပင္ ပန္းၿခံခံုတန္းလ်ား ေပၚက အဘုိးအို၏ စကားသံကို နားထဲျပန္ၾကားေယာင္လာသည္။

“ ေအးေလ၊ သစ္ပင္တစ္ပင္တည္းေပၚမွာခ်ည္း တစ္သက္လံုး အခ်ိန္မျဖဳန္းခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီလိုပဲ စြန္႔စားၾကရမွာပဲ ” ဟူေသာ စကား။

…သို႔ႏွင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါပင္ ကၽြန္ေတာ္ ခုန္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ သည္လိုခုန္ရင္းက ရွဥ့္ကေလးေတြ ဘာေၾကာင့္ မၾကာခဏ ခုန္ၾကသလဲဆိုတာပါ ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္လာသည္။
…ခုန္ရတာ ေပ်ာ္စရာေပကိုး…။
 

ေဖၿမင့္ဘာသာၿပန္ဆုိသည္

[ မူရင္း…Oscar Schisgall ၏ Once There Was a Squirrel ]