လက္တို႔ဆုံရာ၀ယ္

                                                                  လက္တို႔ဆုံရာ၀ယ္
“ခြမ္း” ပုလင္းက်ကဲြသံေၾကာင့္ ေဘးမွလူမ်ားစူးစမ္းၾကသည္။ကၽြန္ေတာ္ကေဒါသေတြနွင့့္ဘာမွ မျမင္ေတာ့ လက္မွာလဲ ကပ္ေစးေစး နီပ်စ္ပ်စ္ေသြးေတြ စြန္းေနျပီ။အေၾကာင္းက ပုလင္းကိုရိုက္ခဲြလိုက္လို႔ လက္ကိုျပန္ရွတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ေသြးစြန္းတဲ့လက္နဲ႕ လက္ညိဳးေငါက္ေငါက္ထိုးျပီး

“မင္းမို႔လုပ္ရက္တယ္ကြာ၊ငါတန္ဖိုးထားတဲ့ သစၥာတရားကို မင္းမို႔လို႔ေစာ္ကားရက္တယ္။ မင္းပ်က္ျပီလို႔ေျပာခဲ့တဲ့ မင္းရဲ႕ အဆက္ေဟာင္းၾကီးနဲ႕မင္းျပန္ဆက္တယ္။ မင္းကိုခ်စ္ခဲ့တဲ့ သစၥာတရားေတြနဲ႕ ငါ့နွလုံးသားကို ေျမျမႈပ္ပစ္ရမွာလားကြ            ဟင္”

“ေျဖေလကြာ”                              သူမကဆြံအ ဆဲပင္။

ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ခတၱာ၊သူ႔လုပ္ရပ္က သူ႔စိတ္ဓာတ္ ကိုေဖာ္ျပခဲ့ျပီ။ မေျပာမျပီး မတီးမျမည္ဆိုသလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ပြဲၾကမ္းေတာ့သည္။သူ႔ပါးျပင္ထက္ ေၾကြဆင္းျပီး ပုလဲေတြခ ေနတဲ့ မ်က္ရည္က မာယာမ်က္ရည္လား?? ေနာင္တမ်က္ရည္လား?? မေျပာတက္ေပ။
“မင္းကိုငါ အျပတ္ေျပာခဲ့မယ္ ေခတၱာ၊ ကတိလဲေပးခဲ့မယ္ ငါဆိုတဲ့ေကာင္က မင္းနဲ႕ေနာက္တစ္ၾကိမ္လုံး၀ မပတ္သတ္ေစရဘူး။ ”
ေျပာရင္းမ်က္ရည္လည္လာမိတယ္။ကၽြန္ေတာ့္ အခ်စ္ကို သူရက္စက္တယ္ဗ်ာ။ခပ္သြက္သြက္ေျခလွမ္းေတြနဲ႕၀င္သြားမိတာက ကိုေက်ာ္၀င္း အရက္ဆိုင္ထဲပါ။ မ၀င္စဖူး၀င္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို
“ေဟ့ေကာင္ မင္းဘာျဖစ္လာတာလဲ ေကာင္ေလးရ ငါမင္းကိုမေရာင္းရဲဘူးေနာ္ မင္းအေဖအေၾကာင္းလဲ မင္းသိသားနဲ႕ကြာ မေသာက္ပါနဲ႔။”
“ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို လာမစိုးမိုးနဲ႕ဗ်ာ ေရာင္းမွာသာေရာင္း ပိုက္ဆံေပးမယ္စိတ္ခ်”
ကိုေက်ာ္၀င္းက မရမွန္းသိလို႔ ပုခုံးတစ္ခ်က္တြန္႔ ျပီး ပုလင္းလာခ်ေပးတယ္။ေျပာလဲေျပာေသးတယ္လာခ်ရင္း
“ေလ်ာ့ေသာက္ေနာ္ ေကာင္ေလး၊ မမ်ားေစနဲ႕”
ပူခနဲ ဆင္းသြားတဲ့ ဘီအီး နွစ္ပက္ကို ေဒါသနဲ႕ျမိဳခ်လိုက္တယ္။ ခ်ထားတဲ့ ငါးေၾကာ္ တစ္ကင္ကို ေခါင္းကေန ၀ါးပစ္လိုက္တယ္။
“ထြီ”
“ေဟ့လူခင္ဗ်ားငါးကလဲ ေခ်း ေတာင္ ေျပာင္ေအာင္မေဆးဘူး xxxxxxxxမွပဲ။”
ကိုေက်ာ္၀င္းေတာင္းပန္ရွာတယ္။
“ေနာက္မျဖစ္ေစရပါဘူးကြာ”
“အမွားေတြအမ်ားၾကီးက်ဴးလြန္ထားတဲ့သူေတြကို လူၾကီးလို႔ေခၚတယ္၊ခင္ဗ်ားလိုုလူေတြေပါ့”
“က်ဳပ္တို႔လူငယ္ေတြကေတာ့ ဆက္မွားဖို႔ၾကံစည္ေနအုန္းမွာပဲ”
“ငါ့ကုိငွဲ႔ေပးအုန္းကြာ”  သူငယ္ခ်င္းေအာင္နိုင္ကိုကၽြန္ေတာ္လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။သူကငွဲ႔ေပးရွာတယ္။ကၽြန္ေတာ့အထင္ ေရမ်ားမ်ားေရာတယ္ထင္တယ္ သိပ္မမူးဘူးဗ်၊အေဖ့ကိုေၾကာက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့ကို ေလ်ာ့တိုက္ေနတာထင္တယ္။

“ေပးစမ္းကြာ မင္းက ကဗ်ာဆန္ေနေသးတယ္ မ်ားမ်ားငွဲ႕စမ္းပါ ငါေလာကၾကီးကို ခဏျဖစ္ျဖစ္ ေမ့ခ်င္တာကြ။”

 ခြက္ကိုယူျပီးေမာ့ခ်လိုက္တယ္။
“ခြပ္” ကနဲ႕ၾကားလို္က္ရျပီး ေခါင္းက ခုံေစာင္းနဲ႕သြားတိုက္တယ္ ဘာမွမသိလိုက္ ဘူး ။လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္သီးက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္နွာကိုထပ္၀င္လာျပန္တယ္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ သည္းမခံေတာ့ဘူးေဒါသ နဲ႔ျပန္္လွည့့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္သီးက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားေသာ ေဖေဖ။

“ျပန္လိုက္ခဲ့ ေခြးလိုေကာင္xxxxxxx@#$!!#@#”

ဆြဲေခၚသြားလို႔အိမ္ျပန္ေရာက္သြားေလေရာ။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေဖကန္လိုက္လို႔ ကြဲသြားတဲ့ ေခါင္းကို အေမက ပတ္တီးစည္းေပးရင္း အေမ မ်က္ရည္ေတြစီးက်လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားရက်ပ္သြားတယ္။ အဲေလာက္ခံစားရလို႔လားအေမရယ္။သူကေျပာေသးတယ္။

“မငး္က မင္းအေဖမၾကိဳက္တဲ့ဟာကိုမွ သြားလုပ္တာကိုး ငါ့သားရဲ႕၊မင္းအဲလို စိတ္္ဓာတ္ေပ်ာ့ညံ့ရင္ မင္းေလာကၾကီးကို ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရမလဲ သားရယ္”

“ေဟ့ေကာင္ မေသမခ်င္မွတ္ထား ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ေရာက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဒုကၡေရာက္ေစတဲ့ နည္းနဲ႕ဘယ္ေတာ့မွ ထြက္္ေပါက္မေပးရဘူးကြ မေသမခ်င္းမွတ္ထား။”

“ဒီလိုေပ်ာည့ံတဲဲ့စိတ္္ဓာတ္ေတြ လုပ္ရပ္ေတြ ပထမဆုံံးနဲ႕ေနာက္ဆုံးအၾကိမ္ျဖစ္ပါေစ သားရယ္ မိဘမ်က္ရည္က်ေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္မိေစနဲ႕ေတာ့ ေနာ္ သား”

    ကၽြန္ေတာ္ေနာင္တမ်က္ရည္ေတြနဲ႕ ျပန္မေျပာနိုင္ခဲ့ဘူး ေခါင္းပဲျငိမ့္နုိင္ခဲ့တယ္။စိတ္္ထဲမွာေျပာေနတဲ့စကားက
“စိတ္္ခ်ပါ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ လူေတြစိတ္ဆင္းရဲေစမဲ့ လုပ္ရပ္မ်ိဳး  သားဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သားကတိေပးပါတယ္ဗ်ာ။”
အေမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကိုဖက္ျပီးငိုေနဆဲ…..မငိုပါနဲ႕ေတာ့အေမ ကၽြန္ေတာ္အေမ့သားပါ ကတိတည္ေစရပါမယ္။
ကမ္းလက္နွင့္လွမ္းလက္တို႔သည္လမ္းတ၀က္မွာပင္တန္းလွ်က္ဆုံခဲ့ျပီ……….။

                                                                                                                               ဆက္လက္ဖတ္ရႈပါရန္။
                                                                                                                                    ၾကိဳးစားပါဦးမည္။
                                                                                                                                 ကိုေနာ္(Wisdom Life)

Posted in: ၀ထၱဳတို, ရသ, သုတ