Saturday, May 18, 2013

လူငယ္တစ္ေယာက္နဲ႕အဘိုးၾကီးသံုးေယာက္


လူငယ္တစ္ေယာက္နဲ႕အဘိုးၾကီးသံုးေယာက္

တစ္ခါက ၿမစ္တစ္ခုမွာ အဘိုးၾကီးသံုးေယာက္နဲ႕ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ
ငါးမွ်ားေနၾကတယ္။ဒီလို ငါးမွ်ားေနရင္း အတန္ၾကာေတာ့ အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္
အေပါ့သြားဦးမယ္ဆိုၿပီး ၿမစ္ရဲ႕တစ္ဖက္ကမ္းကို ေရေပၚကေန “တံု” ခနဲ “တံု”
ခနဲ ခုန္ၿပီးၿဖတ္သြားတယ္။
ကိစၥၿပီးတဲ့အခါမွာက်ေတာ့အသြားတုန္းကလိုပဲၿပန္လာတယ္။အဲဒီမွာ လူငယ္ကေလးက အံ့အားသင့္သြားတယ္။

ေနာက္မၾကာမွီအခ်ိန္မွာပဲ ဒုတိယအဘိုးၾကီးက အေပါ့သြားဦးမယ္ဆိုၿပီး
ေရေပၚကေန ဟိုဖက္ကမ္းသြားၿပန္ေရာ၊ဒီအခါမွာ လူငယ္ေလးက
ပိုၿပီးအံ့အားသင့္ေနတာေပါ့၊ ဒီလိုနဲ႕ တတိယ အဘိုးၾကီးလဲ ခုနတုန္းက
အဘိုးၾကီးေတြလို ေရေပၚကေန ဟိုဖက္ကမ္းကို သြားတာေပါ့၊ ဒီအခ်ိန္မွာ
လူငယ္ေလးက စဥ္းစားတယ္။“ဒီအဘိုးၾကီးသံုးေယာက္လံုး ေရေပၚကေနေလွ်ာက္ၿပီး
ဟိုဖက္ကမ္းကို သြားႏိုင္ၾကတယ္။ဒီေတာ့ အဘိုးၾကီးသံုးေယာက္စလံုးေတာ့
စြမ္းတာမၿဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ေ၇ကပဲစြမ္းလို႕ သူတို႕သြားႏိုင္တာၿဖစ္မယ္၊ ငါလည္း
သူတို႕လိုသြားၾကည့္ဦးမယ္”လို႕ေတြးၿပီး ေရထဲကိုခုန္္ခ်လိုက္တာ “ဝုန္း”
ဆိုၿပီး လူငယ္ေလးေရနစ္ပါေလေရာ။

ဒီေတာ့ုငါးဖမ္းေနတဲ့ အဘိုးၾကီးေတြက အတင္းဝိုင္းဆယ္လိုက္ရတယ္။ၿပီးမွ
အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္က “မင္းကြာ ဘာမ်ားစိတ္ညစ္စ၇ာရွိလို႕
ေရထဲခုန္ခ်တာလဲလို႕” ေမးတဲ့အခါမွာ လူငယ္ေလးက
က်ိဳးေၾကာင္းၿပန္ေၿပာၿပတယ္။ဒီေတာ့မွ အဘိုးၾကီးေတြက “ဟ မင္းက ငါတို႕ကို
ဘာလို႕မေမးတာလဲ၊ငါတို႕ေလ်ွာက္သြားတယ္ဆိုတာ ဒီေနရာခအရင္တုန္းက
ၿမစ္ကိုကူးတဲ့တံတားတစ္ခုရွိတယ္။ အခု ဒီတံတားက
ေဟာင္းႏြမ္းၿပီးပ်က္စီးသြားေတာ့ တံတားတိုင္ေတြက ေရေအာက္မွာ
က်န္ေနေသးတယ္။ငါတို႕ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဒီတံတားကိုသြားေနက်ဆိုေတာ့
ပ်က္စီးသြားေပမယ့္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္တိုင္ရွိတယ္ဆိုတာသိလို႕ အဲဒီတိုင္ေတြကို
နင္းၿပီးသြားတာ၊ေရေပၚကေနလမ္းေလွ်ာက္ၿပီး သြားတာမဟုတ္ဘူး” ဆိုၿပီး
ၿပန္ေၿပာလိုက္တယ္။

ေသာ္တာေမာင္

ရည္ညႊန္း-
-ကိုယ္မသိတာကို ကိုယ့္အထင္အၿမင္နဲ႕ မဆံုးၿဖတ္ဘဲ တကယ္က်ြမ္းက်င္တဲ့သူနဲ႕
တိုင္ပင္ဖို႕လိုအပ္ပါတယ္။
လူငယ္တစ္ေယာက္နဲ႕အဘိုးၾကီးသံုးေ
ယာက္

တစ္ခါက ၿမစ္တစ္ခုမွာ အဘိုးၾကီးသံုးေယာက္နဲ႕ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ
ငါးမွ်ားေနၾကတယ္။ဒီလို ငါးမွ်ားေနရင္း အတန္ၾကာေတာ့ အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္
အေပါ့သြားဦးမယ္ဆိုၿပီး ၿမစ္ရဲ႕တစ္ဖက္ကမ္းကို ေရေပၚကေန “တံု” ခနဲ “တံု”
ခနဲ ခုန္ၿပီးၿဖတ္သြားတယ္။
ကိစၥၿပီးတဲ့အခါမွာက်ေတာ့အသြားတုန္းကလိုပဲၿပန္လာတယ္။အဲဒီမွာ လူငယ္ကေလးက အံ့အားသင့္သြားတယ္။

ေနာက္မၾကာမွီအခ်ိန္မွာပဲ ဒုတိယအဘိုးၾကီးက အေပါ့သြားဦးမယ္ဆိုၿပီး
ေရေပၚကေန ဟိုဖက္ကမ္းသြားၿပန္ေရာ၊ဒီအခါမွာ လူငယ္ေလးက
ပိုၿပီးအံ့အားသင့္ေနတာေပါ့၊ ဒီလိုနဲ႕ တတိယ အဘိုးၾကီးလဲ ခုနတုန္းက
အဘိုးၾကီးေတြလို ေရေပၚကေန ဟိုဖက္ကမ္းကို သြားတာေပါ့၊ ဒီအခ်ိန္မွာ
လူငယ္ေလးက စဥ္းစားတယ္။“ဒီအဘိုးၾကီးသံုးေယာက္လံုး ေရေပၚကေနေလွ်ာက္ၿပီး
ဟိုဖက္ကမ္းကို သြားႏိုင္ၾကတယ္။ဒီေတာ့ အဘိုးၾကီးသံုးေယာက္စလံုးေတာ့
စြမ္းတာမၿဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ေ၇ကပဲစြမ္းလို႕ သူတို႕သြားႏိုင္တာၿဖစ္မယ္၊ ငါလည္း
သူတို႕လိုသြားၾကည့္ဦးမယ္”လို႕ေတြးၿပီး ေရထဲကိုခုန္္ခ်လိုက္တာ “ဝုန္း”
ဆိုၿပီး လူငယ္ေလးေရနစ္ပါေလေရာ။

ဒီေတာ့ုငါးဖမ္းေနတဲ့ အဘိုးၾကီးေတြက အတင္းဝိုင္းဆယ္လိုက္ရတယ္။ၿပီးမွ
အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္က “မင္းကြာ ဘာမ်ားစိတ္ညစ္စ၇ာရွိလို႕
ေရထဲခုန္ခ်တာလဲလို႕” ေမးတဲ့အခါမွာ လူငယ္ေလးက
က်ိဳးေၾကာင္းၿပန္ေၿပာၿပတယ္။ဒီေတာ့မွ အဘိုးၾကီးေတြက “ဟ မင္းက ငါတို႕ကို
ဘာလို႕မေမးတာလဲ၊ငါတို႕ေလ်ွာက္သြားတယ္ဆိုတာ ဒီေနရာခအရင္တုန္းက
ၿမစ္ကိုကူးတဲ့တံတားတစ္ခုရွိတယ္။ အခု ဒီတံတားက
ေဟာင္းႏြမ္းၿပီးပ်က္စီးသြားေတာ့ တံတားတိုင္ေတြက ေရေအာက္မွာ
က်န္ေနေသးတယ္။ငါတို႕ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဒီတံတားကိုသြားေနက်ဆိုေတာ့
ပ်က္စီးသြားေပမယ့္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္တိုင္ရွိတယ္ဆိုတာသိလို႕ အဲဒီတိုင္ေတြကို
နင္းၿပီးသြားတာ၊ေရေပၚကေနလမ္းေလွ်ာက္ၿပီး သြားတာမဟုတ္ဘူး” ဆိုၿပီး
ၿပန္ေၿပာလိုက္တယ္။

ေသာ္တာေမာင္

ရည္ညႊန္း-
-ကိုယ္မသိတာကို ကိုယ့္အထင္အၿမင္နဲ႕ မဆံုးၿဖတ္ဘဲ တကယ္က်ြမ္းက်င္တဲ့သူနဲ႕
တိုင္ပင္ဖို႕လိုအပ္ပါတယ္။
 

ျခင္းေတာင္းထဲက ၾကက္


  • ျခင္းေတာင္းထဲက ၾကက္ 
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။


 ၾကက္သတ္သမား တစ္ေယာက္မွာ ၾကက္ျခင္းႀကီးတစ္ခု အႀကီးႀကီးပဲ ရွိသတဲ့။ အဲ့ဒီ ၾကက္ျခင္း ထဲမွာ ၾကက္ေတြ အေျမာက္အျမား ႁပြတ္က်ိတ္ေနေအာင္ ထည့္ထားတယ္။ ၾကက္တစ္ေကာင္ခ်င္း ၾကပ္ညပ္ေနၾကလို႔ အသက္ရွဴရခက္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေအာက္မွာ ပိေနတဲ့ ၾကက္ေတြပဲ။ သူတို႔ေတြ အသက္ရွဴရက်ပ္တဲ့ အခါ၊ အေပၚက ၾကက္ေတြကို ေခါင္းနဲ႔ ထိုးဆိပ္ တြန္းထုတ္ၿပီး ေခါင္းဝင့္လို႔ အသက္ရွဴၾကရတယ္။ ဒီၾကားထဲ ၾကက္ေတြအားလံုးက မဝေရစာသာ စားထားၾကရတာရယ္။ အဲ့အတြက္ မြတ္သိပ္တဲ့ ေဝဒနာနဲ႔ ေဒါသေတြက ကိုယ္စီရွိၾကတယ္။ အဲ့လို တစ္ေကာင့္ ခႏၶာကိုယ္ကို တစ္ေကာင္နင္းရင္း ထိုးဆိတ္ေနၾကတဲ့ ၾကားက ၾကက္မတစ္ေကာင္မ်ား ေတြ႔မိရင္လည္း ဝိုင္းအံုလုေနၾကျပန္ေရာ။


ဒီလိုနဲ႔ အဲ့ဒီ ၾကက္ျခင္းႀကီးထဲက ၾကက္ေတြဟာ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ဆူညံ ပြက္ေလာ ရိုက္ေနၾကေတာ့တယ္။ အဲ့အခ်ိန္ ၾကက္သတ္သမား ေရာက္လာတယ္။ လက္နဲ႔ နီးရာ တစ္ေကာင္ခ်င္း စီကို ႏိႈက္၊ လည္ပင္းကေနကိုင္ၿပီး ျခင္းထဲက ထုတ္သတ္တယ္။ တစ္ေကာင္ခ်င္းစီ ထုတ္သတ္လိုက္၊ နားလိုက္၊ ေအးေအးေဆးေဆး စိမ္ေျပနေျပပဲ။ ဓားနဲ႔ ခုတ္ထစ္သတ္တာမို႔ စင္လာတဲ့ ေသြးစေသြးနေတြဟာ ၾကက္ျခင္းေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲေနၾကတယ္။ ခဏေန တစ္ေကာင္ထုတ္၊ သတ္လိုက္၊ ေနာက္ခဏေန၊ ေနာက္တစ္ေကာင္ ထုတ္၊ သတ္လိုက္နဲ႔။

ဒါေပမယ့္ ျခင္းေတာင္းထဲမွာ ၾကက္ေတြ အမ်ားႀကီးက်န္ပါေသးတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ ၾကက္ေတြက တစ္ေကာင္ေလ်ာ့ သြားရင္ ေလ်ာ့သြားတဲ့ အေလ်ာက္ ဝမ္းသာၾကတယ္။ "ငါတို႔ ကို ထိုးေနဆြေနတဲ့ သေကာင့္သားေတြေတာ့ သြားရွာၿပီ။ ငါတို႔ အသက္ရွဴေခ်ာင္ၿပီ။ ငါ့ ၾကက္မကို လုေနတဲ့ ၿပိဳင္ဘက္ ေအေပးေလးေတြ ခုေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ၊ သြားကုန္ၿပီ" ဆိုၿပီး ဝမ္းသာအယ္လွဲ ျဖစ္ၾကတယ္။ ရွိတဲ့ ၾကက္ေတြနဲ႔ ဆက္ၿပီး ခိုက္ရန္ ျဖစ္ၾကတယ္။ ထိုးၾကဆိတ္ၾက၊ လုေနၾကတယ္။ ၾကက္ျခင္းႀကီးဟာ ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ေျဗာင္းဆန္ ေနၾကတယ္။

အဲ့လိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ျခင္းႀကီးထဲက ၾကက္ေတြ အားလံုးဟာ ၾကက္သတ္သမားရဲ႕ ဓားစာ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ အဲ့အခါ တစ္ေကာင္နဲ႔ တစ္ေကာင္ ထိုးဆိတ္ေနတဲ့ အေကာင္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ခြပ္ေန၊ သတ္ေန သံေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ အသက္ရွဴမဝတာေတြ မရွိေတာ့သလို၊ အသက္ရွဴ မဝတဲ့ေကာင္ေတြ လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ အတင္းကာေရာ အလိုက္ခံလုယက္ေနၾကတဲ့ ၾကက္မေတြ လည္း မရွိေတာ့သလို၊ မႊန္ထူလိုက္ေနၾကတဲ့ ၾကက္ထီး/ၾကက္ဖေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ၾကက္ျခင္းႀကီး တစ္ခုလံုးဟာ ေသြးအလိမ္းလိမ္းသာ က်န္ခဲ့တယ္။ ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့ဘူး။ ၿငိမ္ဝပ္လို႔။

ဒီရုရွားပံုျပင္ရဲ႕ အမည္က "ေလာက" ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာက ဟာ ဘာလဲ။ ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးလဲ။ ေလာကမွာ ဘယ္အရာေတြ ရွိသလဲ။ ဒီေမးခြန္းေတြထက္ က်ိန္းေသတာက- ေလာကအတြင္းမွာ ရွိရွိသမ်ွ အရာ အားလံုးဟာ ပ်က္စီးမႈကိုသာ အဆံုးသတ္ ေစာင့္ေမ်ွာ္ေနၾကတယ္။ ခဏတိုင္း ခဏတိုင္းမွာ အရာရာတိုင္း၊ သတၱဝါတိုင္း၊ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု၊ တစ္ေကာင္ၿပီး တစ္ေကာင္ - ေသမင္းရဲ႕ လက္မွာ သတ္ျဖတ္ခံ၊ လည္စင္းခံေနၾကရတယ္။ ဒါကိုပဲ - လည္စင္းမခံရေသးတဲ့ ၾကက္ေတြ၊ အလွည့္မေရာက္ေသးတဲ့ က်န္သူေတြက တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး တိုက္ခိုက္ေနၾက၊ ေသသြားသူေတြ အတြက္ ဝမ္းသာအယ္လွဲ ေနရာလုၾက။ အသက္ရွဴဝဖို႔ ထိုးဆိတ္ ေနၾကဆဲပဲ။ လိုခ်င္တဲ့ အရာေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခုေနာက္ကို လိုက္ရင္း အၿပိဳင္အဆုိင္ လုယက္ေနဆဲပဲ။

တစ္ေန႔မွာ ကိုယ့္လည္ပင္းကို ဆြဲဆုပ္၊ ေခၚထုတ္သြားမယ့္ လက္တံရွည္ႀကီးဟာ ဘယ္သူမဆို အေပၚ ခၽြင္းခ်က္မရွိ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး အရင္သြားမယ့္သူ၊ ေနာက္သြားမယ့္သူ၊ အေရွ႕နဲ႔ ေနာက္ သာ ကြာျခားလိမ့္မယ္။ ခဏတိုင္း ခဏတိုင္းမွာ ေသမင္းရဲ႕ ဓားခ်က္နဲ႔ အသက္ထြက္ ၾကရမယ္။ အဲ့မတိုင္ခင္ၾကား - မိမိ အသက္ရွဴဝဖို႔၊ မိမိ ဂုဏ္သိကၡာတက္ဖို႔၊ မိမိ အထင္ႀကီးခံရဖို႔၊ မိမိ လိုရာ ရဖို႔ ၿပိဳင္ဆိုင္ေနဆဲ၊ ညွင္းဆဲေနဆဲ။ တိုက္ခိုက္ ပုတ္ခတ္ေနၾကဆဲပဲ။ မိမိ မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္- ေသြးအလိမ္းလိမ္း ျမင္ေနရတဲ့တိုင္ - ေလ်ာ့သြားတဲ့ သူေနရာကို ဝင္ယူဖို႔ ဝမ္းသာအားရ ျပင္ဆင္ေနၾကဆဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဒီသူေတြ အားလံုးပဲ ေသမင္းရဲ႕ လက္ေအာက္ လည္စင္းေရာက္သြားၾကေတာ့တာပဲ။  
ဆရာပါရဂူ၏ "ျခင္းေတာင္းထဲက ၾကက္" ကို ဖတ္ရွဳရင္း ~


Posted By Admin Team[https://www.facebook.com/newsofmyanmar]
(email:newsofburma.myanmar@gmail.com)

။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
Reference and Credit to ^_^ World of Wisdom
    ျခင္းေတာင္းထဲက ၾကက္
    ။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။


    ၾကက္သတ္သမား တစ္ေယာက္မွာ ၾကက္ျခင္းႀကီးတစ္ခု အႀကီးႀကီးပဲ ရွိသတဲ့။ အဲ့ဒီ ၾကက္ျခင္း ထဲမွာ ၾကက္ေတြ အေျမာက္အျမား ႁပြတ္က်ိတ္ေနေအာင္ ထည့္ထားတယ္။ ၾကက္တစ္ေကာင္ခ်င္း ၾကပ္ညပ္ေနၾကလို႔ အသက္ရွဴရခက္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေအာက္မွာ ပိေနတဲ့ ၾကက္ေတြပဲ။ သူတို႔ေတြ အသက္ရွဴရက်ပ္တဲ့ အခါ၊ အေပၚက ၾကက္ေတြကို ေခါင္းနဲ႔ ထိုးဆိပ္ တြန္းထုတ္ၿပီး ေခါင္းဝင့္လို႔ အသက္ရွဴၾကရတယ္။ ဒီၾကားထဲ ၾကက္ေတြအားလံုးက မဝေရစာသာ စားထားၾကရတာရယ္။ အဲ့အတြက္ မြတ္သိပ္တဲ့ ေဝဒနာနဲ႔ ေဒါသေတြက ကိုယ္စီရွိၾကတယ္။ အဲ့လို တစ္ေကာင့္ ခႏၶာကိုယ္ကို တစ္ေကာင္နင္းရင္း ထိုးဆိတ္ေနၾကတဲ့ ၾကားက ၾကက္မတစ္ေကာင္မ်ား ေတြ႔မိရင္လည္း ဝိုင္းအံုလုေနၾကျပန္ေရာ။


    ဒီလိုနဲ႔ အဲ့ဒီ ၾကက္ျခင္းႀကီးထဲက ၾကက္ေတြဟာ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ဆူညံ ပြက္ေလာ ရိုက္ေနၾကေတာ့တယ္။ အဲ့အခ်ိန္ ၾကက္သတ္သမား ေရာက္လာတယ္။ လက္နဲ႔ နီးရာ တစ္ေကာင္ခ်င္း စီကို ႏိႈက္၊ လည္ပင္းကေနကိုင္ၿပီး ျခင္းထဲက ထုတ္သတ္တယ္။ တစ္ေကာင္ခ်င္းစီ ထုတ္သတ္လိုက္၊ နားလိုက္၊ ေအးေအးေဆးေဆး စိမ္ေျပနေျပပဲ။ ဓားနဲ႔ ခုတ္ထစ္သတ္တာမို႔ စင္လာတဲ့ ေသြးစေသြးနေတြဟာ ၾကက္ျခင္းေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲေနၾကတယ္။ ခဏေန တစ္ေကာင္ထုတ္၊ သတ္လိုက္၊ ေနာက္ခဏေန၊ ေနာက္တစ္ေကာင္ ထုတ္၊ သတ္လိုက္နဲ႔။

    ဒါေပမယ့္ ျခင္းေတာင္းထဲမွာ ၾကက္ေတြ အမ်ားႀကီးက်န္ပါေသးတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ ၾကက္ေတြက တစ္ေကာင္ေလ်ာ့ သြားရင္ ေလ်ာ့သြားတဲ့ အေလ်ာက္ ဝမ္းသာၾကတယ္။ "ငါတို႔ ကို ထိုးေနဆြေနတဲ့ သေကာင့္သားေတြေတာ့ သြားရွာၿပီ။ ငါတို႔ အသက္ရွဴေခ်ာင္ၿပီ။ ငါ့ ၾကက္မကို လုေနတဲ့ ၿပိဳင္ဘက္ ေအေပးေလးေတြ ခုေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ၊ သြားကုန္ၿပီ" ဆိုၿပီး ဝမ္းသာအယ္လွဲ ျဖစ္ၾကတယ္။ ရွိတဲ့ ၾကက္ေတြနဲ႔ ဆက္ၿပီး ခိုက္ရန္ ျဖစ္ၾကတယ္။ ထိုးၾကဆိတ္ၾက၊ လုေနၾကတယ္။ ၾကက္ျခင္းႀကီးဟာ ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ေျဗာင္းဆန္ ေနၾကတယ္။

    အဲ့လိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ျခင္းႀကီးထဲက ၾကက္ေတြ အားလံုးဟာ ၾကက္သတ္သမားရဲ႕ ဓားစာ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ အဲ့အခါ တစ္ေကာင္နဲ႔ တစ္ေကာင္ ထိုးဆိတ္ေနတဲ့ အေကာင္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ခြပ္ေန၊ သတ္ေန သံေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ အသက္ရွဴမဝတာေတြ မရွိေတာ့သလို၊ အသက္ရွဴ မဝတဲ့ေကာင္ေတြ လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ အတင္းကာေရာ အလိုက္ခံလုယက္ေနၾကတဲ့ ၾကက္မေတြ လည္း မရွိေတာ့သလို၊ မႊန္ထူလိုက္ေနၾကတဲ့ ၾကက္ထီး/ၾကက္ဖေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ၾကက္ျခင္းႀကီး တစ္ခုလံုးဟာ ေသြးအလိမ္းလိမ္းသာ က်န္ခဲ့တယ္။ ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့ဘူး။ ၿငိမ္ဝပ္လို႔။

    ဒီရုရွားပံုျပင္ရဲ႕ အမည္က "ေလာက" ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာက ဟာ ဘာလဲ။ ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးလဲ။ ေလာကမွာ ဘယ္အရာေတြ ရွိသလဲ။ ဒီေမးခြန္းေတြထက္ က်ိန္းေသတာက- ေလာကအတြင္းမွာ ရွိရွိသမ်ွ အရာ အားလံုးဟာ ပ်က္စီးမႈကိုသာ အဆံုးသတ္ ေစာင့္ေမ်ွာ္ေနၾကတယ္။ ခဏတိုင္း ခဏတိုင္းမွာ အရာရာတိုင္း၊ သတၱဝါတိုင္း၊ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု၊ တစ္ေကာင္ၿပီး တစ္ေကာင္ - ေသမင္းရဲ႕ လက္မွာ သတ္ျဖတ္ခံ၊ လည္စင္းခံေနၾကရတယ္။ ဒါကိုပဲ - လည္စင္းမခံရေသးတဲ့ ၾကက္ေတြ၊ အလွည့္မေရာက္ေသးတဲ့ က်န္သူေတြက တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး တိုက္ခိုက္ေနၾက၊ ေသသြားသူေတြ အတြက္ ဝမ္းသာအယ္လွဲ ေနရာလုၾက။ အသက္ရွဴဝဖို႔ ထိုးဆိတ္ ေနၾကဆဲပဲ။ လိုခ်င္တဲ့ အရာေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခုေနာက္ကို လိုက္ရင္း အၿပိဳင္အဆုိင္ လုယက္ေနဆဲပဲ။

    တစ္ေန႔မွာ ကိုယ့္လည္ပင္းကို ဆြဲဆုပ္၊ ေခၚထုတ္သြားမယ့္ လက္တံရွည္ႀကီးဟာ ဘယ္သူမဆို အေပၚ ခၽြင္းခ်က္မရွိ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး အရင္သြားမယ့္သူ၊ ေနာက္သြားမယ့္သူ၊ အေရွ႕နဲ႔ ေနာက္ သာ ကြာျခားလိမ့္မယ္။ ခဏတိုင္း ခဏတိုင္းမွာ ေသမင္းရဲ႕ ဓားခ်က္နဲ႔ အသက္ထြက္ ၾကရမယ္။ အဲ့မတိုင္ခင္ၾကား - မိမိ အသက္ရွဴဝဖို႔၊ မိမိ ဂုဏ္သိကၡာတက္ဖို႔၊ မိမိ အထင္ႀကီးခံရဖို႔၊ မိမိ လိုရာ ရဖို႔ ၿပိဳင္ဆိုင္ေနဆဲ၊ ညွင္းဆဲေနဆဲ။ တိုက္ခိုက္ ပုတ္ခတ္ေနၾကဆဲပဲ။ မိမိ မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္- ေသြးအလိမ္းလိမ္း ျမင္ေနရတဲ့တိုင္ - ေလ်ာ့သြားတဲ့ သူေနရာကို ဝင္ယူဖို႔ ဝမ္းသာအားရ ျပင္ဆင္ေနၾကဆဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဒီသူေတြ အားလံုးပဲ ေသမင္းရဲ႕ လက္ေအာက္ လည္စင္းေရာက္သြားၾကေတာ့တာပဲ။
    ဆရာပါရဂူ၏ "ျခင္းေတာင္းထဲက ၾကက္" ကို ဖတ္ရွဳရင္း ~


    Posted By Admin Team[https://www.facebook.com/newsofmyanmar]
    (email:newsofburma.myanmar@gmail.com)

Thursday, May 9, 2013

ဆိုကေရးတီး၏စကားတစ္ခြန္း


ဆိုကေရးတီး၏စကားတစ္ခြန္း
............................

တစ္ခါက ဆိုကေရးတီး၏ တပည့္တစ္ဦးသည္ သူ႔ထံသို႔ ေျပးလာျပီး “ဆရာ ထင္မွတ္မထားတဲ့ သတင္းတစ္ခု ေျပာျပခ်င္တယ္” ဟူ ပ်ာပ်ာသလဲေျပာသည္။

ဆိုကေရးတီးက “ ခဏေနဦး....အခုေျပာမယ့္ စကားကုိ ဆန္ကာသံုးခုနဲ႔ စစ္ျပီးျပီလား” ဆိုကေရးတီး၏ ဆိုလိုခ်က္ကို သေဘာမေပါက္ေသာ တပည့္မွာ ေခါင္းခါျပသည္။

ဆိုကေရးတီးက ဆက္၍ “တစ္ျခားလူကို မေျပာခင္ ဆန္ကာသံုးခုနဲ႔ အရင္စစ္ရတယ္...ပထမ ဆန္ကာကို စစ္မွန္တဲ့ ဆန္ကာလို႔ေခၚတယ္။ ငါ့ကို ေျပာမယ့္ သတင္းက အမွန္လား”

“မွန္မမွန္ ကြ်န္ေတာ္လဲ မသိဘူး....လူေတြေျပာတာ ၾကားလိုက္လို႔”

“မွန္တယ္ မမွန္ဘူးဆိုတာကို မသိရင္ အဲဒီ သတင္းကို ဒုတိယဆန္ကာနဲ႔ စစ္ၾကည့္.... ငါ့ကိုေျပာမယ့္ သတင္းက အေကာင္းလား”

“မဟုတ္ဘူး”

“ဒီလိုဆိုရင္ တတိယဆန္ကာနဲ႔ ျပန္စစ္ၾကည့္... ငါ့ကို အရမ္းေျပာျပခ်င္ေနတဲ့ သတင္းက အေရးၾကီးတဲ့ သတင္း လား”

“ မၾကီးပါဘူး”

“အေရးမၾကီးတဲ့ သတင္း ေနာက္ျပီး အေကာင္းေျပာမယ့္ သတင္းလဲ မဟုတ္ျပန္ဘူး... သတင္းမွန္ ဟုတ္လား မဟုတ္ဘူးလားဆိုတာလဲ မသိဘဲနဲ႔ ဘာလို႔ ေျပာျပခ်င္ရတာလဲ... ေျပာျပန္ရင္လဲ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ တာပဲ အဖတ္တင္မယ္။ မဟုတ္မမွန္ေျပာတတ္တဲ့ လူေတြရဲ႕ စကားကို မယံုနဲ႔ ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္ သူေတြရဲ႔ စကားေတြ နားထဲ မ၀င္ေစနဲ႔။ သူတို႔ဟာ ေစတနာပါလို႔ ေျပာတာထက္ သူတစ္ပါးကို ေခ်ာက္တြန္းဖို႔က မ်ားတယ္။ အဲဒီလို လူမ်ဳိးနဲ႔ေပါင္းရင္ တစ္ေန႔ကိုယ္လည္း ေခ်ာက္တြန္းခံရတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ေျပာမယ့္ စကားကို ဆန္ကာသံုးခုနဲ႔ အရင္စစ္ေဆးသင့္တယ္”

အတင္းဆိုတာ ထက္ျမက္တဲ့ ဓားသြားထက္ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ကို ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ မျမင္ေစဘဲ ထိခိုက္ႏိုင္တယ္။ တစ္ျခားလူ ထိခိုက္မွ ရလာမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ဳိးကို တစ္ခ်ဳိ႔က ႏွစ္သက္ တတ္ၾက တယ္။ စကားကို လူတိုင္းေျပာတတ္ တယ္။ ဒါေပမယ့္ စကားေကာင္း ေတြကို လူတိုင္း မေျပာတတ္ၾကဘူး။

မွတ္သားသင့္လုိ ့မွ်ေ၀ပါသည္။
ညိဳလင္းထြဏ္း
ဆိုကေရးတီး၏စကားတစ္ခြန္း
............................

တစ္ခါက ဆိုကေရးတီး၏ တပည့္တစ္ဦးသည္ သူ႔ထံသို႔ ေျပးလာျပီး “ဆရာ ထင္မွတ္မထားတဲ့ သတင္းတစ္ခု ေျပာျပခ်င္တယ္” ဟူ ပ်ာပ်ာသလဲေျပာသည္။

ဆိုကေရးတီးက “ ခဏေနဦး....အခုေျပာမယ့္ စကားကုိ ဆန္ကာသံုးခုနဲ႔ စစ္ျပီးျပီလား” ဆိုကေရးတီး၏ ဆိုလိုခ်က္ကို သေဘာမေပါက္ေသာ တပည့္မွာ ေခါင္းခါျပသည္။

ဆိုကေရးတီးက ဆက္၍ “တစ္ျခားလူကို မေျပာခင္ ဆန္ကာသံုးခုနဲ႔ အရင္စစ္ရတယ္...ပထမ ဆန္ကာကို စစ္မွန္တဲ့ ဆန္ကာလို႔ေခၚတယ္။ ငါ့ကို ေျပာမယ့္ သတင္းက အမွန္လား”

“မွန္မမွန္ ကြ်န္ေတာ္လဲ မသိဘူး....လူေတြေျပာတာ ၾကားလိုက္လို႔”

“မွန္တယ္ မမွန္ဘူးဆိုတာကို မသိရင္ အဲဒီ သတင္းကို ဒုတိယဆန္ကာနဲ႔ စစ္ၾကည့္.... ငါ့ကိုေျပာမယ့္ သတင္းက အေကာင္းလား”

“မဟုတ္ဘူး”

“ဒီလိုဆိုရင္ တတိယဆန္ကာနဲ႔ ျပန္စစ္ၾကည့္... ငါ့ကို အရမ္းေျပာျပခ်င္ေနတဲ့ သတင္းက အေရးၾကီးတဲ့ သတင္း လား”

“ မၾကီးပါဘူး”

“အေရးမၾကီးတဲ့ သတင္း ေနာက္ျပီး အေကာင္းေျပာမယ့္ သတင္းလဲ မဟုတ္ျပန္ဘူး... သတင္းမွန္ ဟုတ္လား မဟုတ္ဘူးလားဆိုတာလဲ မသိဘဲနဲ႔ ဘာလို႔ ေျပာျပခ်င္ရတာလဲ... ေျပာျပန္ရင္လဲ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ တာပဲ အဖတ္တင္မယ္။ မဟုတ္မမွန္ေျပာတတ္တဲ့ လူေတြရဲ႕ စကားကို မယံုနဲ႔ ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္ သူေတြရဲ႔ စကားေတြ နားထဲ မ၀င္ေစနဲ႔။ သူတို႔ဟာ ေစတနာပါလို႔ ေျပာတာထက္ သူတစ္ပါးကို ေခ်ာက္တြန္းဖို႔က မ်ားတယ္။ အဲဒီလို လူမ်ဳိးနဲ႔ေပါင္းရင္ တစ္ေန႔ကိုယ္လည္း ေခ်ာက္တြန္းခံရတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ေျပာမယ့္ စကားကို ဆန္ကာသံုးခုနဲ႔ အရင္စစ္ေဆးသင့္တယ္”

အတင္းဆိုတာ ထက္ျမက္တဲ့ ဓားသြားထက္ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ကို ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ မျမင္ေစဘဲ ထိခိုက္ႏိုင္တယ္။ တစ္ျခားလူ ထိခိုက္မွ ရလာမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ဳိးကို တစ္ခ်ဳိ႔က ႏွစ္သက္ တတ္ၾက တယ္။ စကားကို လူတိုင္းေျပာတတ္ တယ္။ ဒါေပမယ့္ စကားေကာင္း ေတြကို လူတိုင္း မေျပာတတ္ၾကဘူး။

မွတ္သားသင့္လုိ ့မွ်ေ၀ပါသည္။
ညိဳလင္းထြဏ္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပထားပါသည္။

Wednesday, May 8, 2013

ေမတၱာဘာဝနာ အက်ိဳး (၁၁) ပါး

ေမတၱာဘာဝနာ အက်ိဳး (၁၁) ပါး


၁။ ေကာင္းစြာ အိပ္ရျခင္း။
၂။ ေကာင္းစြာ ႏုိးရျခင္း။
၃။ ေကာင္းေသာအိပ္မက္ကုိ ျမင္မက္ရျခင္း။
၄။ လူအမ်ား ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးျခင္း။
၅။ နတ္တို႔ ေကာင္းစြာ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း။
၆။ နတ္တုိ႔ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးျခင္း။
၇။ မီး၊ လက္နက္၊ အဆိပ္စသည္တုိ႔ျဖင့္ မႏွိပ္စက္ႏုိင္ျခင္း။
၈။ စိတ္တည္ၾကည္ျခင္း။
၉။ မ်က္ႏွာအဆင္း တင့္တယ္ျခင္း။
၁၀။ မေတြေ၀ျခင္း။
၁၁။ ျဗဟၼာျပည္သုိ႔ လားရျခင္း။
 
source : http://www.worldofwisdom.asia/2013/05/blog-post_8451.html
 

Wednesday, May 1, 2013

ကံကိုခ်ည္းမယုံပါနဲ႔




ျဖဴစင္ေသာ အ၀တ္အစားမ်ားကို အစြန္းအထင္းမ်ား စြန္းေပခဲ့ေသာ္ ေဆးမ်ားျဖင့္ ဖ်က္ၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ ခဏခဏ စြန္းေပပါမ်ားလာလွ်င္ (သို႔) လက္ႏွီးစုတ္ျဖစ္သြား လွ်င္ကား ဖ်က္ဖို႔ခဲရင္းသြားပါသည္။ ထို႔အတူပင္ အေတြးမွားအၾကံမွား အယူအဆမွား မ်ားကို လူတိုင္းလို က်င့္သုံးဖန္မ်ားလာ လွ်င္ အမွားၾကာ အမွန္ျဖစ္ဆိုသလို အယူအဆ မွားကို ဖ်က္ဆီးပစ္ဖို႔ ခဲယင္းလွပါသည္။

လူ႔ေလာက၌ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြ ရွိၾကေလရာ စိတ္ဆႏၵမ်ိဳးစုံ အယူ၀ါဒမ်ိဳးစုံ ကြဲျပားေနၾကပါသည္။ စိတ္ဆႏၵခ်င္း အယူ၀ါဒခ်င္း မတူေသာ္လည္း တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေကာင္းကြက္ကို ရွာေဖြကာ သည္းခံေပါင္းသင္းေနၾကရသည္..။ လူအမ်ားစုသည္ကား အေတြးမွား အၾကံမွား အယူအဆမွားတို႔ ျဖင့္ အမွားသံသရာႀကီးထဲမွာ မွားၿပီးယင္းမွားက ဆင္းရဲတြင္း နစ္ေနၾကပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာ ၀င္းမ်ားပင္ အေတြးမွား အၾကံမွား အယူအဆမွားႀကီးမ်ားကို အမွန္ဟုယူဆကာ က်င့္သုံးေနၾကဆဲျဖစ္ ပါသည္။ ထိုအမွား ႀကီးမ်ားကို ဖယ္ရွားေပးကာ လမ္းမွန္ကိုညႊန္ျပေပးဖို႔ရန္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ တာ၀န္ျဖစ္ပါ၏။

ကံကိုခ်ည္းပုံခ်တတ္ေသာ အမွားတစ္ခု


ဗုဒၶဘာသာမွန္လွ်င္ နံပါတ္(၁)အခ်က္က ကံႏွင့္ကံ၏အက်ိဳးကို ယုံၾကည္ရပါမည္။ သို႔ေသာ္ ကံၾကမၼာကို ယိုးမယ္ဖြဲ႔ကာ လူမတန္ ကံကိုခ် အပ်င္းေမြးသူ ဆင္းရဲလွ ဆိုသကဲ့သို႔ အတိတ္ကံကိုခ်ည္းပုံခ်ကာ ဘ၀ကို အရႈံးေပးတာမ်ိဳးသည္ အလြန္မွားယြင္းေသာ မဟာအမွားႀကီးျဖစ္ပါသည္။

လူကမစြမ္းႏိုင္သည့္အခါ၊ လူကအသုံးမက်သည့္အခါ ကံဉာဏ္၀ီရိယကို ႏွစ္ဆတိုးၿပီး ႀကိဳးစားရမည့္ အစား ဒို႔ကေတာ့ ကံမေကာင္းဘူး ဒို႔လုပ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေအာင္ျမင္မွာ မဟုတ္ပါဘူးဆိုကာ ကံကိုပုံခ်ကာ ဘ၀ကို အရႈံးေပးသြားတတ္ၾကသည္။ ကံတရားကိုပုံခ်ရုံတင္မက အတိတ္က ကုသိုလ္ကံေလးမ်ား ကိုယ့္ဘက္ကို မ်က္ႏွာသာေပးလိုေပးျငား ၂လုံးထီ သုံးလုံးထီမ်ားကို အားကိုးကာ အလြယ္လမ္းကို လိုက္ၾကေလသည္။ တစ္ေန႔ေပါက္နိဳး ႏွစ္ေန႔ေပါက္ႏိုးႏွင့္ပင္ ေငြေမ်ာေငြႏွင့္လိုက္ရင္း ဆင္းရဲသည္ထက္ ဆင္းရဲလာၾကေလသည္။

မဃေဒ၀ဆရာေတာ္ႀကီးက  
"အယူတစ္ေစာင္း၊ ကံတစ္ေၾကာင္းမွ်၊ မေကာင္းလဲကံ၊ ေကာင္းလည္းကံဟု၊ ကံကိုခ်ည္းသာ၊ မကိုးရာဘူး၊ ကံမြဲဉာဏ္ႏုံ႔ ၊ မလုံ႔မလ၊ နတ္မမဘူး" 
ဟု စပ္ဆိုေတာ္မူခဲ့သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ ကံကိုခ်ည္းပုံမခ်လိုက္ပါႏွင့္၊ ကံကမြဲ ဉာဏ္ကမြဲ၊ လုံ႔လကမြဲလွ်င္ မည္သို႔မွ် မႀကီးပြားႏိုင္ ဟုဆိုလိုပါသည္။

နိမ့္ေနေသာ ကံကို ျမင့္ေအာင္၊ ဆိုးေနေသာကံကို ေကာင္းေအာင္ ကံကိုႀကိဳးစား ျပဳျပင္ဘို႔ လိုပါသည္။ ကံဆိုသည္မွာ အလုပ္။ အလုပ္ေကာင္းလွ်င္ ကံေကာင္းပါမည္။ သို႔ေသာ္ အခု ေရတြင္းတူး အခုေရၾကည္ေသာက္ခ်င္လို႔ မရႏိုင္ပါ။ အတိတ္ကျပဳခဲ့ေသာ အကုသိုလ္ေၾကာင့္ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ေနေသာ္လည္း လက္ရွိဘ၀မွာ ကံျမင့္ေၾကာင္း၊ ကံေကာင္းေၾကာင္း ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြကို ျပဳလုပ္သည့္အတြက္ အကုသိုလ္ကံ၏ ဆိုးက်ိဳးမ်ား ေလွ်ာ့ပါးသြားႏိုင္သည္ကို နားလည္သင့္လွေပသည္။

အတိတ္ေ၀းစြာ ေရွးအခါက လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ဒိသာပါေမာကၡဆရာႀကီး၏ တကၠသိုလ္တြင္ ပညာသင္ၾကားေနခ်ိန္ ဆရာႀကီးက သူ႔တပည့္၏ ဇာတာစန္းလဂ္ အညံ့ေတြေၾကာင့္ ခုနစ္ရက္အတြင္းေသမည့္ကိန္းအတိအက်ေတြ႔ရွိလာသည္။ ထိုအခါ ဆရာႀကီးက ပရိယာယ္မာယာသုံးကာ တပည့္ကို မိဘမ်ားထံ အလြမ္းေျပ အလည္ျပန္ခိုင္းလိုက္ေလသည္..။ တပည့္ကေတာ့ သူေသမွာကို မသိရွာ။

ခရီးေ၀းလြန္းလွေသာ အိမ္ျပန္လမ္းတြင္ ပ်က္ေနေသာ လမ္းမ်ားကို ျပင္သြားသည္။ ႀကိဳးေနေသာ တံတားမ်ားကို အသစ္ျပဳျပင္သြားသည္။ ရႈပ္ေနေသာ လမ္းမ်ားကို ရွင္းလင္းသြားသည္။ ေသေဘးၾကဳံေနေသာ တိရစၦာန္ေလးမ်ားကို အသက္ကယ္ သြားသည္။ နိမ့္က်ေနေသာ ေညာင္ကိုင္းမ်ားကို ျမင့္ေအာင္ ေထာက္သြားသည္။ သည္လိုႏွင့္ပင္ အိမ္ကို ေရာက္သြားပါသည္။ အိမ္မွာ မိဘမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ အတူတကြေနထိုင္။ မိဘကိုလုပ္ေကၽြးျပဳစုကာ ေက်ာင္းသို႔ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။

ခုနစ္ရက္ေက်ာ္မွ မေသဘဲျပန္လာေသာ တပည့္ကိုၾကည့္ကာ ဆရာႀကီး အံ့ၾသသြား ေလသည္။ တပည့္က သူ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းေတြနဲ႔ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ျပဳလုပ္ ခဲ့သည္မ်ားကို ေျပာျပသည္။ တပည့္က အသက္ရွည္ေၾကာင္း ေကာင္းမႈမ်ားကို ျပဳသည့္အတြက္ အသက္ရွည္သြားခဲ့သည္ကို ဆရာႀကီးနားလည္သြား ပါသည္။


ထို႔အတူပင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္းပဲ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်သည့္အခါ၊ ျဖစ္ခ်င္သည့္ဆႏၵ အေလွ်ာက္ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မရသည့္အခါ ငါနဲ႔မထိုက္လို႔သာ၊ ငါ့ကံကိုက ႀကီးပြားခ်မ္းသာဖို႔ မပါလာဘူးနဲ႔တူပါတယ္..လို႔ ကံကိုပုံခ်ကာ ဘ၀ကို အရႈံးေပးၾက မည္လား..။ ကံျပဳသမွ် ႏုၾကမည္လား။ ေလာကဓံလိႈင္းတံပိုးေအာက္မွာ ျပားျပားေမွာက္ လည္စင္းခံၾကမည္လား စဥ္းစားၾကပါ။

ကံျပဳသမွ်ႏုၾကမည္ဆိုလွ်င္ "လူမတန္ ကံကိုခ် အပ်င္းေမြးသူ ဆင္းရဲလွ" ဆိုသည့္အတိုင္း ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ တကယ့္ကို လူဖ်င္းလူညံ့မ်ားျဖစ္သြားပါလိမ့္မည္..။ "ေဗဒါပ်ံ အံကိုခဲ ပန္းပန္လွ်က္ပဲ".. ဆိုသ ကဲ့သို႔ ေလာကဓံလိႈင္းၾကမ္းေလ ၾကမ္းေရစီးၾကမ္း ၾကမ္းခ်င္သေလာက္ၾကမ္းပါေစ မေလွ်ာ့ေသာဇြဲလုံ႔လျဖင့္ ႀကိဳးစားသင့္လွေပသည္။

ဆရာအတၱေက်ာ္ေျပာေသာ ပုံပမာေလးကို ေျပာပါရေစ။ လယ္သမားတစ္ေယာက္ လယ္ထြန္ခ်ိန္ ေခတၱနားေသာအခါ ႏြားမ်ားကို လႊတ္ေၾကာင္းထားလိုက္သည္။ ႏြားအိုႀကီးတစ္ေကာင္ မျမင္မစမ္းႏွင့္ ေရတြင္းပ်က္ထဲက်ေလသည္။ တြင္းကလဲနက္ ႏြားကလဲ အိုေနၿပီ ျပန္ဆြဲတင္ဖို႔ရန္လဲမလြယ္၍ (စိတ္မေကာင္းစြာ) ႏြားႀကီးကို တြင္းပ်က္ထဲမွာပဲ ေျမျမႈတ္ထားခဲ့ဖို႔စိတ္ကူးသည္။ စိတ္ကူးအတိုင္းသူက ေျမေတြႀကဳံးလာၿပီး တြင္းထဲသို႔ေလာင္းထည့္သည္။ ေအာက္ကႏြားႀကီးက သူ႔အေပၚကေနေလာင္းထည့္ေသာ ေျမမႈံ႕မ်ားကိုခါထုတ္ပါသည္။ ေျခေထာက္ေအာက္ ေရာက္လာသည့္အခါ နင္းတက္လိုက္ပါသည္။ ဤသို႔ပင္ ခါထုတ္နင္းတက္ရင္း
 ႏြားႀကီးအေပၚေရာက္လာခဲ့ပါသည္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း ခါထုတ္နင္းတက္နည္းကို ယူကာ ျဖစ္လာသမွ် ကံအဆိုးမ်ားကို အသုံးခ်ကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျမင့္သည္ထက္ျမင့္ေအာင္၊ ေကာင္းသည္ထက္ေကာင္း ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရပါမည္။ ကံေကာင္းေအာင္ မျပဳျပင္ဘဲ ကံကိုခ်ည္းပုံခ်ၿပီး ကံယုိုးမယ္ဖြဲ႔တတ္ေသာ အယူအဆသည္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား၏ ဖ်က္ႏိုင္ခဲေသာ အစြန္းအထင္းႀကီး အယူအဆမွားႀကီးျဖစ္ပါေၾကာင္း ဆင္ျခင္
စဥ္းစားနိဳင္ေစရန္ တင္ျပလိုက္ပါသည္။ 
.................................................................................................
အရွင္ဇ၀န (ကုန္းေဇာင္း) ေရးသားျပဳစုထားေသာ Blog  
( http://buddhismworld.ning.com/profiles/blogs/6371237:BlogPost:127330 ) မွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။